Bir müddet sonra yol çatallaşıyor, sol tarafa gitmelisiniz, biraz gidince beton direğin üzerindeki Karia yolu işaretini görüyorsunuz. Biz yolun başlangıcına da taşlarla bir işaret bıraktık.
Yolun ucunda Mersincik’e giden yolun giriş kısmını bulduk, biraz aramamız gerekti, işareti zor gördük. Girişlere taş işaretlerimizi bıraktık. Yolun devamına gidemedik, zamanımız yoktu, bir kaç yıl önce yürümüştüm, bu yolun pek kullanıldığını görmüyorum. Antik bir yol, kısa bir mesafeden Mersincik’e çıkılıyor, arama çubuğuna yazarsanız o sayfamı görebilirsiniz. Tekrar geri dönüp yolumuza devam etmemiz gerekiyordu, vasıta bulamazsak yürüyecektik, güneş batıya dönmüştü.
Geldiğimiz ana yola kadar bayağı bir mesafe vardı, mola verecek zamanımız olmadı, arada bir küçük soluklanmaların dışında. Yol sitenin yanından geçiyor, daha önceki gelişimde buraya arabayla gelip Mersincik’e yürümüştük.
Maalesef ne gelen var ne giden, terkedilmiş bir yer. Bir ara Murdala’ya giden bir araba durdu yanımızda, denize girip, biraz da yer içeriz dediler, biz gidinceye kadar da gelen olmadı. Biraz suları varmış onu aldık. Yorgunluğun dışında pek tasamız yoktu, kafa lambalarımız yanımızda karanlıkta da yürürüz. Gözümde büyüyen bu yol, rampa ve virajlarla epey bir kilometre yürüyeceğiz.
Fantastik bir doğa başka bir ülkedeyiz gibi, karşıda görkemli kayalar güneşin son ışıklarında parlıyor. Datça’nın bu doğası, bir insanı görürsünüz ama onun iç dünyasını bilemezsiniz ya onun gibi, Datça’nın diğer yüzü, ruhu burada bana göre.
Yamaçlardaki sandal ormanlarını hayranlıkla izleyerek yürüyoruz, öyle sık ki insan saçı gibi kaplamışlar tüm doğayı. Kabuk değiştiren sandallara da rastlıyoruz.
Bir virajda kendimi yere bıraktığım o an, sırt üstü toprağa uzandığımda göğsümdeki bütün adaleler ağrıdı. ayaklarıma kara sular indi derler ya, sonra eve geldiğimde ayakkabımın ayağımda yaptıklarını görünce yine de iyi dayanmışım dedim. Kapariler, sıklemenler yol buyunca karşıma çıktı, bu yol üzerinde defne ağaçları da var, bazılarında meyvalar vardı.