Hep uçurum, aşağıya bakarken de dikkatli olmak lazım, bastığımız yerler çok güvenli değil.
Vadinin karşısındaki yamaçlar, bizim indiğimiz yerler de buradan farklı değil. Aşağıda Yaka köyü görülüyor, tarlada çalışanların sesleri geliyor, burada büyük bir mücadele verirken bu sesler değişik bir etki yapıyor. Bir inişten sonra arkadaşlar aşağıya inmek mümkün mü diye araştırıyorlar. Zaman da ilerliyor, artık günler kısaldı, zaman zaman burada mahsur kaldık diye aklımdan geçmedi değil. Umutsuzca bir mücadele gibi, her inişten sonra inmek daha da zorlaşıyor. Birisi uzaktan filmimizi çekseydi buralardan nasıl geçtik derdik büyük ihtimalle.
İnerken bastığın yeri göremiyorsun, o an arkadaşların yardımı gerekiyor, küçücük oyuklar var onlara basarak inmemiz gerekiyor. Tabii fotoğrafa baktığımızda o anın ürkütücü yanını, doğadaki zorluğu tam olarak göremiyoruz. Bu anlarda Akın ağbi beni oldukça şaşırttı, bu tehlikeli yerlerde en önden gitti, çok tehlikeli yerleri inebilirmiyiz diye araştırdı, bazen aynı yerden çıkması gerekti, bu doğanın insanı olmasından kaynaklanan birşey herhalde, her zaman doğanın içinde hareket halindeler.
Şu kayanın dibine bir inebilsek, öyle yakın görünüyor ki, sanki ondan sonra inebilcekmişiz gibi, ama o kayanın dibine inemedik. Bir ara Akın ağbi yavrusuyla bir keçi görmüş, seslenişini duydum, ben oraya gelinceye kadar keçi uzaklaştı. Gittiği taraftan biraz gittik, belki bir geçit buluruz diye ama bizim geçeceğimiz bir yer yok. Biraz umut olsa arkadaşlar hemen deniyorlar, arkalarından da ben gideceğim. Bir ara Akın ağbi gülüyordu o sıkıntılı anlarda, şaşkın bir şekilde bakınca halimize gülüyorum dedi, o an gülecek halim yoktu, bu satırları yazarken gözümün önünde o an canlandı, bayağı güldüm. Bir de unutamadığım bir an; artık inme imkanı yok, önümüzde dimdik, upuzun bir kaya var, ben fotoğraf çekmekle meşgulüm, Akın ağbinin sen ne yapıyorsun dediğini hatırlıyorum, fotoğraf çekiyorum demişim.
Bu sarp kayalarda bayağı zaman kaybettik, hızla yukarıya doğru çıkacağız, zorlukla indiğim kayaları hızla çıkıverdim arkadaşlar da arkamdan geldiler. Bir ara nefesim kesildi, ani bayağı bir güç harcamıştım, her çıkıştan sonra yukarıya baktığımda daha çok tırmanacak yer vardı, bu bayağı moralimi bozdu. Bir ara arkadaşların buradan iniş var dediğini duydum, duyduklarıma inanamadım, nasıl oldu ben de anlayamadım, nasıl bir yerden geçtik hala bilmiyorum.
Bu kayayı da aştıktan sonra artık engel yoktu, geldiğimiz yerlere göre bu kayayı geçmek sorun değidi, arada bir arkama dönerek geldiğimiz yerlerin fotoğrafını çektim.
Aşağılara doğru inen taşlık bir alandan geçmemiz gerekiyordu, tabi burada görüldüğünden çok daha dik bir arazi, dağlar parçalanarak taşlar buralara akmış. Dikkatli bir şekilde yürüyerek bir zaman sonra ormana girdik.