Vadiye indik ve serin bir orman yolundan yürüdük, bir ara burada mola da verdik. Arabamızı bıraktığımız yere kadar 3-4 km yol vardı, ormandan çıkıp badem tarlalarının arasından yürüdük. Bu yürüyüşler öğretti ki harıp ağaçlarının altından geçerken birisinin fotoğrafını çekmek hoş oluyor.
Sındı da arıcılık yapan çok, yol boyunca arı kovanlarına rastlıyoruz. Dağ yürüyüşünden sonra bu yollarda yürümek te güzeldi.
Köylülerin domuzlara karşı aldığı tenekeli önlem.
Biraz sonra Sındı’daydık. Kahvede içtiğimiz o çaylar ne güzeldi öyle.. Gözlememden de kalmıştı, Ekrem arkadaşım simitleri çıkardı, gelsin çaylar. Epey oturduk,sohbet ettik. Burada beni huzursuz eden tek şey bize çay parası verdirmemeleri, ne zaman gelsek böyle oluyor. Bu arada geçen gelişimde fotoğrafını çektirmeyen Rahmi Koçyiğit bu kez çekmemi istedi.
Ve bu yıl tırmandığımız sarp dağlardan Karadağ öyle net görünüyordu ki durduk ve fotoğrafını çektik. Yay bimindeki kayalık kısımdam tırmanmıştık. Dağlar, adına şiirler yazılan, türküler yakılan gizemli yerler. Üzerinde yürüsek te onlar hala gizemlidirler, oradaki yaşamı tam olarak göremeyiz. Tanrı’ya uzanan tapınaklar gibi ilahi bir yanları da vardır benim için.