Fotoğraflara baktıkça hala heyacan duyduğum o anlara doğru adımlarımızı attık. Bu şekildeki dağlar Ekrem arkadaşımın da çok sevdiği yerler, o anlar aklımıza hiç birşey gelmiyor, o araziden sağ salim çıkmaya odaklanıyorsunuz.
Her tepe bir başka manzara demek, sonsuzluk duygusu veren manzaralar. Bu dağlarda yürüdükten sonra bütün sıkıntılardan arınmış olarak aşağıya iniyoruz. Ruhen bir yıkanma oluyor, hafifliyoruz, mutluluk bu olsa gerek.
Tırmandığımız zirve görülüyor, buraların yüksek dağları. Bozdağ’ın ( Kocadağ ) devamı gibi bir doğa uzayıp gidiyor.
Örencik mahallesi aşağıda, sarp kayalıklara doğru yürüyoruz.
Derin vadiler, vahşi yaşamın toprakları. Bu arazilerde dağ keçileri, karakulak gibi yaban hayvanları yaşıyor. Ayı bir zamanlar çokmuş, Sındılı çobanlar anlatmıştı, şimdi ne durumda bilmiyorum, izlerine rastlarsak anlayacağız.
Böyle heyacan verici bir doğada olduğum için kendimi şanslı görüyordum, yaşamımda istediğim herşey oldu. Öyle görkemli evler, arabalar istemedim ki, bu dağlar hepsine değer inanın. Burada nefes almak, kartal gibi çevreye bakmak, içimdeki kızılderili de çok memnun. Ekrem arkadaşımın da benimle aynı duyguları paylaştığını görmek çok hoş oluyor, böyle bir arkadaşı bana Tanrı gönderdi diyorum. O olmasa bu yıl çıktığım bazı yerlere cesaret edemezdim sanırım, tek korktuğum onun korku nedir bilmemesi. Fazla güven biraz sakıncalı olabilir. O bu dağlara yakışıyor, dağcılık kanında var, onu izlemek, fotoğraflarını çekmeyi seviyorum.