Karşıdan bakınca buraya mı çıkacağız diyorum ama tırmanmaya başlayınca herşey oluyor. Bu dağ tırmanışları bana birkaç kilo verdirdi, eski çevikliğime yaklaştım. Denizlerde gezerken öyle çeviktim ki, o günler bazen gözlerimin önüne gelir. Yalnız başıma, denizlerde ne zorluklarla karşılaştım. Bir terslik oluyor, çok çabuk ve doğru karar vermeniz gerekiyor, bu pratik düşünce yaşamımda çok yerde faydalı oldu, dağlarda da.
Bazen facebook’ta bu fotoğrafları gören arkadaşlarım burası Datça mı diye soruyor doğal olarak, bu dar yarımada öyle ilginç görüntüler sunuyor ki, arkadaşlar şaşırıyor. Cennet gibi koylardan bir bakıyorsunuz kovboy filmlerindeki gibi dağlarda, kanyonlarda. Bir bakıyorsunuz amazon ormanları gibi sık ormanların, şelalelerin içinde. Küçücük bir yarımada’da bu kadar çeşitlilik gerçekten şaşırtıcı. Bunların değerini anlayan bir ülkede yaşıyor olsaydık bu toprakları tümden korurlardı. Korumak deyince tüyleri diken diken olanlar olur ama o adamlar ona da projelerini üretirlerdi. Turizmin gözbebeği bir yer, tüm değerlerin en iyi şekilde korunduğu ve dünyaya sunulduğu. Bu refahın herkese ulaştığı, ve bu değerleri senden benden daha çok korumak isteyen insanlar.
Baca gibi dimdik kayalar, en küçük bir hatanın affedilmeyeceği yerler. Bu kayalara tutunurken, basarken sağlam yerleri seçmek çok önemli, birkaç denemeden sonra karar veriyorsunuz. Aceleye, tez canlılığa yer yok buralarda, sabırlı ve sakin olmak gerekli. Bu yıl devamlı olarak dağlarda, sarp arazilerde yürüyoruz, çok şeyler öğrendik ama bilmediğimiz daha çok şey var.
Gerçekten çok heyacan verici tırmanışlardı bizim için, belki usta dağcılar için basit gibi görünebilir, bunun sonu yok ki, ne yollar biter ne zirveler. Zirve hastalığı değil bizimki, o doğayı solumak, orada olmak. Yürümek diye de bir derdim yok, bu eşsiz güzellikleri fotoğraflamak istiyorum.
Arkadaşımın kayaya tırmanmasını bekledim, bu fotoğrafları çekebilmek için. O tırmandıktan sonra hemen bana yardım etmek için hazır bekler, ağırlıklarımı almak ister, çoğu zaman hayır ben çıkarım derim. Sen olmadığın zaman ben ne yapacağım, bunu alışkanlık etmek istemem. Bu tırmanışlarda ağır bir fotoğraf makinasıyla çıkmak hakikaten beni çok zorluyor ama ben onu bir an için de olsa hiç bırakmam.
İşte o yorgunluğun mutluluğa dönüştüğü an, göğü uzansan tutacakmışsın gibi, çocukken hep öyle sanırdık ya. Yıldızlar, mutluluklar ne kadar yakındı.
Aştığımız sırtlar, dağlarda bu çok kez olur; döner bakarsın aaa biz buradan mı geldik dersin.