Bir portre sayfamda Datça’da yaşayan sanatçı arkadaşlarımı tanıtmaya çalışıyorum. Uzun zamandır bu sayfama taşımayı düşündüğüm arkadaşlarımdan birisi İsa İnan. Mesleği fotoğrafta görüldüğü gibi oto tamirciliği, sanayideki atölyesine gittiğinizde size şiirlerini okur, sesli olarak okunmuş şiirlerini dinletir. Duvardaki panolarda son yazdığı şiirleri görürsünüz.
İsa İnan’ın Gözlerinde Uyanmak isimli bir şiir kitabı var , ben bu sayfamda son şiirlerinden örnekler vereceğim.
Eğitim durumu orta ikiden terk, 18 yaşlarında şiir yazmaya başlamış, ogünden sonra aklı hep şiirlerde. Bir şiirinin başında “şiir benim içimde bir deniz, siz nerden bileceksiniz”derken aslında çok haklı. Onun içinde kabaran, köpüren bir deniz hiç uslu durmuyor , karşıdan bakınca sakince arabaları tamir eden bir insan görüyoruz. Kendisine telefon ettim ve ertesi gün buluşarak Knidos’a gittik.
Knidos , binlerce yıl öncesinin kültür ve sanat kenti .O gün knidos yine büyülü bir atmosfere sahipti , İsa ustam şiirlerini okudu ben fotoğraflar ve videolar çektim. Çektiğim fotoğraflardan örnekleri şiirleri ile birlikte izleyebilirsiniz. İsa İnan1961 Afyon Dazkırı doğumlu 1985 yılında Datça’ya yerleşti ve o günden bu yana Datça’da yaşamını sürdürüyor.
İnsanın düşlerini öldürmek bir soykırımdır ‘’
Hasreti isa
ÖLÜME SÜRGÜN
yürek yanmadan önce
koca bir daldı
rüzgâr eser
o susardı
suskunluklar nasıl yazılır yüreğe
işte o an karanlık boşlukta kalır
her istasyonda durmaz yıkılır merdivenler
inilmez dibe
insan her mevsim yaya kalır
çığlıklarına dikenler batırdığım
gece düşerdim
gurbetine
bir insanın ömrü
kaç adım eder dediğimde
durdu yelkovan
gün kanamaya başladı ellerimde
oysa acıdan yontmuştum seni
avuçlarımda yanık izleri
bir kıyıdan açıldım
kapına geldim işte
denizde buluşan yağmurlar gibi
içinde avut
dışına taşırma beni
herkes ikinci rüyalarını uyuturken
öksüz bir düş büyütüyorum
göğüslerinde
dağlara tüfeklerle girdiler
önce kardelenleri vurdular
sonra ceylanları
gelinleri
ağıtlar yarınları getirir mi geri
içinde alev alev yanarken gölgeler üşüyor
bir bir devriliyor fotoğraflar
sahi
umudu kundaklayan kimdi çocuklar
urganlarla barışık yaşıyor boynum
uçurumları sürükledim yangınlara
unuttum saçaklarını ömrümün
kendi etini dişlerken gördüm bir çocuğu sabah ayazlarında
bilincim boğuldu sularında
ölüme sürgün gidiyor ayrılıklar
daldım hayata
‘’ varlığın bu topraklara ağır geliyor ‘’ dedi bir yasa
ölmeyi bu yüzden ödül saydım biraz da
bu şiir sana
ey sevgi durağında solan buluşma
geri vermez rengini hiçbir gölge
kapanır yüzündeki yara
sevgilim
vurulduğun yerde çiçek açana kadar
yıkılma
İSA İNAN