Ertesi gün daha başka bir gün vardı, Datça’dan çıktığım ilk saatlerde Datça biraz serindi ama güneşin ışıkları güzel bir gün yaşayacağımızı haber veriyordu. Yarımada’nın uçlarına doğru yol alırken Zeytincik’e yaklaştığımızda yabani armut çiçekleri çok güzeldi, bu güzelliği görüntülemek için ilk molamızı verdik. Verdik derken bu kez yanımda yürüyüş arkadaşım Ekrem İpek te vardı. 20 gün süren ayrılık bu güneşli günde son buldu. Armut çiçekleri arkasındaki görkemli manzarayla güzel bir kompozisyon oluşturuyordu.
Zeytincik’te papatyaların fotoğrafını çekmek için durduk, arkadaşım İstanbul’daydı bu görüntüleri özlemiş, daha heyacanlıydı. Bugün sabah kalktığımda bir mide bulantısı, her tarafımda kırıklıklar vardı, kahvaltımı zor yaptım, moralim de bozuldu, yalnızız. Kendi kendime doğa bana iyi gelir dedim, bugün o güzel doğada kendimi toplarım diye düşündüm. Gerçekten de halsizliğim geçti, şu satırları yazdığım şu anlarda da gayet iyiyim. Doğa bizim ilacımız gibi, hem fiziksel hem de psikolojik yönden onarıyor.
Yaka köyünde yol kenarındaki tarlalarında badem toplayanların yanına gittik. İsmail Yurt ve eşi Fulay hanım badem topluyorlardı. İsmail arkadaşın daha önce birkaç kez fotoğrafını çekmişim, zamanla unutuyor insan.
Badem toplayanlar bademlerini toptancılara veriyorlar, bugünkü fiyatı daha bilmiyorlardı.
Bu yıl badem yok diyor İsmail arkadaş, ağaçlardaki çağlaları biz iyi gibi görmüştük ama onlara göre mahsul zayıf. Tabii bazı yerlerde hiç yok. İsmail arkadaşla konuşurken bahçelerden izinsiz çağla toplama konusu açıldı, fotoğraf çekmek için diye girip torbaları doldurup çıkmışlar. Beni gezdiğim yerlerde tanırlar, o kadar yere girer çıkarım bir tane ürüne dokunmam. Bu benim için önemlidir, yanımdaki arkadaşlarım da benim gibi düşünen kişilerdir. İrade, nefsine hakim olmak benim için çok önemli, insanları değerlendirirken buna bakarım.
Yaka yolu, badem ağaçlarıyla çevrili güzel bir yol.
hocam ellerine sağlık anlatım süper tam datça nın yaşama zamanı