Dar bir toprak yol üzerinde yapılar sıralanıyordu, ilk rastladığımız yapının toprak damlı çatısı zamana yenik düşmüştü. Bahçesinde tuvaleti ve bir ekmek fırını vardı. Ekmek fırını demişken Datça köylülerinin bu fırınlarda yaptığı ekşi mayalı ekmeklerin lezzeti meşhurdur, bu gezilerde fırsat buldukça alıyoruz, pazarda satışı yasak. Buna bir anlam vermek zor bana göre, bunlar da köy ürünü, yarın tereyağını, yoğurdu da yasaklarlar. Bunların pişimi çok güzel oluyor, uzun yıllardır mide rahatsızlığım var, hamurlu gıdaların pişimi benim için önemli.
Eski Datça evlerinin planı ufak farklarla, hemen hemen her yerde benzer oluyor, o yıllarda ustaların sayısı da sayılı. Yapılar tek dam dediğimiz dikdörgen biçimli büyük bir odadan oluşuyor, çoluk, çocuk yaşam bu odada geçiyor. Zamanla bu odalara ek odalar yapmışlar. Eski bir Datça evinde aslında mutfak işlerinin çoğu bahçede veya avluda geçiyormuş. Yılın büyük bir bölümünde ılıman iklim var, bir de yapıların yapıldığı yerler genelde kuytu oluyor. Bu yapıda ortada ocaklı dar bir bölüm var ki mutfak gibi kullanıldığını düşünüyorum, sağında solunda birer oda var. Odanın birinde de ocak var, muhtemelen yapının ilk yapılan kısmı odur.
Datça köylerinde her evde veya bazen mahallede ortak kullanılan bir fırın vardır. Ekmek yapımı köylere göre de değişiklikler gösteriyor. Betçe taraflarında doğudaki köylere göre ekmekler bana daha farklı geldi.
Geldiğimiz taraftaki manzarada Mengen binası görülüyor.
Bu kısımlarda yapılar yoldan birkaç metre yüksekte, bir evin önünde bazı dalları kurumuş bir dut ağacı duruyordu.
Karadeniz’i andırır bir yeşillik. Bu doğaya biraz saygı duyun ve sade yapılar olsun.