Birazdan fotoğraftaki yerlere gidip, daha yakından gördük.
Yeşilin her tonu var, bu güzel yerler maalesef hızla el değiştiriyor, bu beni biraz üzüyor. Biz yıllardır Datçalıların arazilerinde geziyoruz, hiçbir kısıtlama, çit, duvar yok, olmuş olsaydı gezemezdik, rahatça fotoğraflar çekemezdik. Yeni gelenler farklı düşüncelerde oluyor. İlk iş taş duvarlar çekiliyor, birkaç katlı görkemli yapılar kendini gösteriveriyor. Burada gördüğümüz taş yapılar beni rahatsız etmiyor, o insanlar kendi ihtiyaçlarına yetecek yapıları yapmışlar, yaşamlarını sürdürmek için ve bu hemen belli oluyor. Ve o yapıları dolaşırken onları saygıyla anıyorum.
Yürümek için güzel bir yol ama yolun üstündeki arı kovanlarını görünce geriye döndük aslında biraz daha yürüyecektik, tam yürüme havasıydı, çam kokuları içinde.
Yaka tarafında dağların üstünü koyu bulutlar kaplamıştı.
Zeytincik’ten Yazıköy’e doğru uzanan vadi, yemyeşil.
Orman yolundan dönerek biraz aşağıda yerleşime giden yoldan yürümeye başladık, karşımıza kocaman gövdesiyle yaşlı bir zeytin ağacı çıktı, anıt ağaçlardan, kimbilir kaç yaşında. Bahçesinde köpekler olan bir evin yanından geçtik, kapıda dikkat köpek var yazan, buraya gelip yerleşenlerden. Üç tane köpeğin havlamaları altında yolumuza devam ettik.Bu kadar köpek beslemek hayvan sevgisi mi, yoksa tenha bir yerde duydukları güvensizlikten mi bilmiyorum.