Derenin geçit vermediği yerlerde başka yürüyüş yolları bulmak gerekiyor. Karşı tepelerde gördüğümüz bir Datçahurması ilgimizi çekti, dağın en yüksek kısmında bir anıt gibi duruyordu, dibinden sürgünler vermiş. Bu gibi görüntüler çok az, büyük ihtimalle kuşların taşıdığı tohumlarla oluyor. Genellikle derenin tabanında oluyorlar, dik yamaçlardan ana dereye karışan suların çevresinde de olabiliyor. Suyu çok seven bir bitki ama fotoğraftaki gibi yerlerde de olabiliyor. Maalesef Datça’nın simgelerinden olan bu bitki şehir içi dekorlarında kullanılmıyor, başka palmiye ağaçlarının dikildiğini görüyoruz.
Denizin ve çam ağaçlarını gördüğümüz anlar, ne kadar yakın gibi ama en az bir saatlik bir mesafe aslında.
Derede yürümenin zorlaştığı anlar, bitkiler ve su bizleri yamaçlardan gitmeye zorluyor. Bu arada ard arda çağlayanlardan geçmeye devam ediyoruz, enfes görüntüler eşliğinde.
Yolun Datça hurmaları ile kapandığı anlar.
Ve nihayet dere düzleşiyor, akan sular toprak altından gidiyor burada, sonra deniz kenarında tekrar görünür oluyor. Karaali bükündeyiz, taşlarla kaplı bir denizi ve sahili var.
Bu kıyılarda yürümediğimiz yer birkaç kilometre kaldı, kışın Kurucabük’ten bu tarafa da yürümüştük. Koyda bir kaç yerde Datça Hurmaları koloni kurmuş. Önümüzdeki tepeyi tırmanarak, zorlu yürüyüşümüze başlamış olduk. Yürüyüşümüzün bu kısmı da ayrı bir güzel, bir o kadar da zor olacak. Derede verilen yorucu mücadelenin ardından çok dik bir araziden Yangın Kulesinin olduğu yere çıkacağız. Komando eğitimi gibi, dayanıklılığımızın ölçüldüğü bir gün olacak.
Merhaba,
Yuruyuslerinizin gps kayitlari var midir?
Yok maalesef