Duvar taşlarının arasında 4-5 çeşit bitki vardı, hoş bir dekor oluşturmuşlardı.
Kızılağaç’tan geçen Karia yolu Alavara’ya doğru devam ediyor, biz Emecik dağına doğru gideceğiz. Bu parkuru iki yıl önce Ekrem arkadaşımla yürümüştük, çok güzel bir yürüyüş parkuru ortaya çıkmıştı. 8 km gidiş, 8 kilometre geliş, 16 km uzunluğunda. Saat 10 gibi yürüyüşe başladık, 6,5 saat yürümüşüz . Fotoğraf çekimi için bayağı zaman harcadığımız bir yürüyüş oldu. Tuğba ilk kez bu denli uzun bir doğa yürüyüşüne katılmış oldu, çirişlerin arasında bu pozu verdiğinde mutluluğun resmi bu dedim. Fantastik bir dünyanın içinde geldiğimiz dünyayı unutmuştuk.
Kızılağaç’tan sonra doğru patika bulunursa rahat bir yürüyüş oluyor, çiriş çiçekleri tarla tarla karşımıza çıkmaya devam etti, o anlar hepimizin çocuksu bir mutluluğu yaşadığımız anlardı. Kızılağaç’tan çıktıktan sonra hava kapandı, yürüyüşümüzün sonuna kadar da öyle kaldı, ama yürüdüğümüz doğa ve güzellikler mutluluğumuzun gölgelenmesini engelledi.
Yolumuz üzerinde genç bir ağaç gövdesi, yaban hayvanlarının sürtündükleri ağaçlardan. Her hayvanın bu tür ağacı vadır oradan geçerken vücudunu sürter, üzerindeki domuz kıllarından bu ağaca bir domuzun sürtündüğünü anlıyoruz.
Yaban yaşamının canlı olduğu ormanlardan geçen bir parkur, yolumuz üzerinde yeni yenmiş bir domuz yavrusuna rastlıyoruz, vücudu parçalanıp yenmiş, geriye baş kalmış. İlk karakulak geliyor aklımıza, bu canlıların doğadaki varlığı çok önemli, çiftçilerin hep yakındığı yaban domuzu nüfusunu dengede tutuyorlar. Yaban domuzu yavrularını avlayan bu canlılar azaldıkça doğadaki denge birçok alanda olduğu gibi bozuluyor.
Ormanlardan başlayarak yollar açılmış, bu yolların kıyı yolu ile de bağlantısı var, yol yaban doğasının en canlı noktalarına doğru gidiyor. Yolumuz üzerinde domuzların çamur banyosu yaptıkları çamurlardaki izleri görüyoruz.