Öğleden sonrasının ışığı papatyalara vurmuştu, her taraf papatya, çok güzel görüntülerdi, güneşin çiçekleri.
Sındı köyü arazilerinden geçerken görüntüler daha da güzelleşti, bahar her yerdeydi, güneş ve bahar birlikte çok güzel görüntüler oluşturuyordu.
Ağaçların arasından papatyalara düşen ışıklar fantastik bir atmosfer yaratıyordu.
Facebook’ta paylaştığım fotoğraf binlerce kişiye ulaştı. Yeşilin her tonu var, güneş çimenlerde hoş tonlar ortaya çıkarıyordu.
Zeytincik’i geçtikten sonra dağların eteklerindeki badem tarlaları sıra sıra papatyalarla kaplanmıştı.
Ve Reşadiye’ye yaklaşırken, Sanayi’yi geçerken rastladığım görüntü inanılır gibi değil, lastik mi yakılıyor ne, pencereyi kapatmayı unutmuşum, zehirlenecek insan. Burada daha önce de böyle bir görüntü görmüştüm ama bu kadar değildi, buna yetkililer bir çare bulsun, bu çevreye, insanlara zarar verici bir şey. Evime doğru giderken kuzey rüzgarıyla dumanlar Eski Datça üzerinde yoğunlaşmıştı, kokusu her tarafa duyuluyordu, biraz sonra da bizim mahalle de..
Evde arabadan inerken ay doğmuştu, ayın dördünde dolunay şeklinde, ilginç bu aylarda böyle mi oluyor ne. Genelde ay ortasına doğru dolunay görürdüm, öyle hatırlıyorum.
Bu uzak mesafe kısmı sona kaldı, ne yazık ki birbirimizin arasındaki mesafe gittikçe artıyor, bu eğitimle, tahsille ilgili bir şey değil. Çobanla, çiftçiyle, hamalıyla yan yana büyüdük, bir araya geldiğimizde bizi birbirimize yakınlaştıran ortak birçok konumuz olurdu, saatlerce konuşurduk, birbirimizi gördüğümüzde gözümüzün içinde sıcacık bir ışık parlardı. Mesele eğitimle ilgili değil demiştim, iyi eğitimli kişilerle bu mesafe daha da uzuyor son yıllarda. Bir ben var, samimi değiliz, gözlerdeki o ışık sönmüş. Yürüyen arkadaşlarla karşılaştım merhaba dedim, tanışırım belki diye, öyle uzaklardaydılar ki, ya ben başka yerdeydim…İki kişiyle çoğalabilirken, çok kişiyle azalmak, yaşadığımız bu.