Eski Datça sokakları gerçek bir bayram yeriydi, bayram kutlamasına gelenler ve turlarla Datça’ya gelenler sokakları doldurdu. Arabaların biri gitti diğeri geldi. İstanbul’dan, İzmir’den bir çok yerden tur arabaları vardı, bazıları kendi arabaları ile gelmişti. Aslında orada bir müzik iyi giderdi. Kutlama kapalı alanda olduğu için gelenlerin bir çoğunun bundan haberi olmadı, sokakları gezdiler, hediyelik eşyalar aldılar.
Bir Eski Datça hatırası çektireyim diyenler objektiflere poz veriyordu.
Sohbet edenler, Kafelerde etrafı seyredenler, merakla çevreyi inceleyenler….
Bir Eski Datça hatırası çektireyim diyenler objektiflere poz veriyordu.
Oda Sanat özgün çalışmaları ile ilgi duyulan yerlerdendi.
Eski Datça’nın tek Marketinin sahibi Hasan Karaoğlan, Eski Datça’ya Denizli Çameli’nden gelip yerleşen çoban İlyas Aydın, Eski Datçalı Hüseyin Zeybek dükkanın önünde. Burası aynı zamanda Eski Datça Muhtarı Neşe Karaoğlan’ın bürosu. Hasan Karaoğlan’a burada ne kadar Eski Datçalı kaldı deyince saymaya başladı, dokuzda kaldı sanırım. Eski Datça’nın yerli halkı buradaki mülklerini satıp merkeze yerleştiler. Burasının böyle değerleneceği kimin aklına gelirdi.
Can Yücel sokağında karşılaştığım bayan arkadaşın fotoğrafını çekerken Datça’da oturduklarını öğrendim, ben turlarla geldiklerini düşünmüştüm. Gülseren Çiftçioğlu atölyesinde toplu olarak bir hatıra fotoğrafı çektim. Fotoğraftaki gibi hep gülümsesinler, mutlu olsunlar.