Bu yürüyüşün bir diğer amacı etkinliğin adında geçtiği gibi yeni dostluklar, arkadaşlıklar kurmak. Başakların fotoğrafını çeken Çiğdem Timar arkadaşın fotoğrafını çekmemle tanışmış oldum, fotoğraf için kendisinden izin aldıktan sonra Katıyalı’ya kadar birlikte yürüdük, sohbet ettik. Arkadaşımızın gazeteci ve yazı yazan birisi olması nedeniyle konuşacak birçok ortak konumuz oldu. Web sitemle ilgili bazı önerilerini değerlendirmeye çalışacağım.
İstanbul’un o soğuk, kapalı günlerinden sonra Datça güneşinin yakıcılığı rahatsız etmiyor. Bu kısımlarda rüzgarın serinliğini hissetmiyoruz.
Kızlan köyünden Kez Tepesi denen bu tepeye çıkılıyor, geçmişte Gereme tarafından yürünülüyordu, mesafe uzuyor ve arabalar o yoldan gittiği için toz toprak içinde yürümek gerekiyordu. Daçevli arkadaşların bu rotası ile tozdan kurtulmuş olduk. Üç yıl önce bu rotayı kendim de denemiştim. Burada yürüyüşçüleri korkutan bir yokuş var , sonuçta ritminizi ayarlamanız önemli, arada birkaç kısa mola da verilebilinir, bu sayede aşağılardaki Kızlan manzarasını seyretme imkanı oluyor. Kızlan’a geldiğimizde bazı arkadaşlar eski rotaya yöneldi, uyardıksa da yokuşu bahane ettiler.
Yokuşun sonuna geldiğimizde bazı arkadaşlar burada dinleniyorlardı, denizden gelen rüzgarın hissedildiği anlar. Bundan sonra artık yokuş aşağı bir iniş var.
Ege’nin mavisiyle gözlerimizin doyduğu anlar, yeşil ormanların içinden geçen bir parkur. Manzaralar çok güzel.
Gereme – Katıyalı mevkiine geldiğimizde hemen deniz kenarına koştuk, kıyılarda oturanlar, denize girenler vardı. Hafif, serin bir rüzgar klima gibiydi. Her yıl olduğu gibi Katıyalı’da her yer tutulmuştu, ağaçların altı, deniz kenarlarında sofralar kurulmuş piknik yapılıyordu.