Datça beni hep şaşırtır diye sıkça derim, karşılaştığım sürprizler, güzellikler bu enerjiyi bana veriyor. Arkadaşlarım bilir ben tarihi yerler dışında Datça’dan başka yerde fotoğraf çekmem, gelecekte bu değişir mi bilemem.
Recep bey sesleniyor biz gidiyoruz diye.
Ama ben şelale kısmını daha iyi fotoğraflamak için biraz oyalanınca, sesler kesiliyor.
Arkadaşımla onlara yetişmeye çalıştık ama gitmişlerdi.
Doğa hep cömert, beni ağaçlar ilgilendirmez diyen bir müteahhitle konuşmam geliyor aklıma, oysa gelişmiş bir ülkede bir ağaç için adamlar yolu değiştiriyor. Ülkelerimizi karşılaştırdığımızda aramızdaki fark her alanda hemen görülüyor, bizler yerimizde sayarken onlar uzayı keşfediyorlar. Ama bizde ağaç kelimesini kullandın mı pis çevreci olursun. Burada çok ince bir nokta var oysa, ağacı önemsemeyen, alt tarafı bir ağaç diyen bir toplum her zaman geri kalmaya mahkumdur. Orada insana, bireye değer de ona göredir. Ağaç bir zamanı da simgeler, oradan bir çok insan, hayvan, canlı geçmiştir, altında dinlenmiştir, uyumuştur. Ağaç dürüstlüğü, doğruyu, paylaşmayı, sevgiyi de simgeler bana göre. Bunlar yoksa zaten ağaçları sevemezsiniz, onların anlamını bilemezsiniz.
Dimdik yüksek bir kaya, kaya tırmanıcıları için ideal bir yer, kayadaki bir mağaraya odaklanıyorum, vahşi hayvanlar için iyi bir barınak, ulaşması zor.
Kısık’a doğru yaklaşırken ilginç bir şey oldu, beyaz çoban köpeği bize havlıyordu, sonra gözden kayboldu. Daha sonra onun bizi beklediğini, ve uyardığını anladık, diğerlerinden eser yoktu. Güvercin çiftliğine doğru giderken kara bulutlar dağları kapladı, ortalık karardı, ne olur olmaz yağmura kalmıyalım diye geriye döndük. Giderken Güvercin vadisindeki dereyi geçerek kestirmeden gittik.
Doğanın içinde birkaç saatlik bir zaman bütün sıkıntımızı aldı, güzel bir Datça günü yaşadık. Güvercin çiftliği ile ilgili sayfalarımı merak edenler için linki.