Arkamızdan gelen Emin ve Sylvie çiftini de aynı yerde durdurup fotoğraflarını çektim.
Arkadaşlardan ayrılarak çiftliğe döndüm, Recep bey güvercinlerin yemlerini veriyordu. Güvercin ve tavuklar bir arada, bir gözde tavuk yumurtaları varken öbür tarafta gücercinler kuluçkaya yatmış.
Recep bey karşı taraftaki Kargayı gösterdi, yerinde dönüp duruyordu. Bir arkadaşı bırakmış, uçamıyor gördüğüm kadarıyla. Bağırıp duruyordu, Recep bey bana seslendi, yemek istiyor dedi. Recep beyin bütün günü burada geçiyor, su sıkıntısı var, arabasına yüklediği bidonlarla buradaki canlıları yaşatmaya çalışıyor, tek başına zorlu bir mücadele. Doğal olarak yorulmuş artık, “60 yaşındayım emekli maaşımı bu hayvanlara harcıyorum. Buradan başka bir yere gitmem, gece hayatım yok, içki içmem doğru eve giderim, ertesi sabah yine buraya gelirim, bayramım yok seyranım yok, hasta olmaya hakkım yok.”diyor, bunca canlı ona muhtaç, iki gün gelmese telef olurlar.
Recep Şahbaz Datça’ya 1979 yılında gelmiş, birçok kişinin çalıştığı bir restaurantı varmış, daha sonra halıcılık yapmış, bar işletmiş. Burayı 1998 de almış, ilk ne yaptın diye sordum, su aradım dedi. Bir su çıkarmışlar, kuyu göçmüş bir daha da yapamamışlar. O zamanlar su sıkıntısı yoktu diyor, kayaların arasından kaynak suları akarmış, arazilerinde tarım yapıp, eker biçermiş. Şimdi o kaynak suları artık yok. Aşağıya ağır yapmış, kendine bir ev, 13 kümesi varmış. Şikayet etmişler, iş mahkemeye aksetmiş, taş yapıyı kendi elleriyle yıkmış. Recep bey gördüğüm kadarıyla hayallerini gerçekleştirememiş. “15 yıl yabancı ülkeleri gezdim, üç yabancı dil biliyorum, Turizmi de iyi bilirim, atlarla doğa gezileri yapacaktık. Akşam ateş etrafında mangal mı olur, şarkımı söylenir, sohbet mi olur ne dersen. Burada hem üretim hem de turizm yapacaktım, bir faydam olacaktı. Yıkım kararıyla, hayallerim yıkıldı, param gitti, babadan, anadan kalan birşey yok” Bir daha toparlanamamış, burayı görünce ben de üzüldüm, Datça’da alternatif turizm için öyle imkanlar var ama insanlar bunları gerçekleştiremiyor. Daha önce de bu şekilde turizm düşleyip, yapamayan insanlar tanıdım. Oysa görüyorum millet doğanın içine kocaman kocaman taş evleri dikiyor, etraflarını yüksek taş duvarlarla çeviriyorlar.
Recep beyin çiftliğinde ( aslında çiftlikten çok barınak demek lazım), hayvanlar özgür, kapıların hepsini açıyor, dileyen dilediği gibi dolaşıyor, o hiç sesini çıkarmıyor. 4 köpek, tavuklar, 400 güvercin. yumurta satıyormusun diyorum yok diyor, yumurtayı isteyen arkadaşım, para mı alacağım deyince alacaksın veya o verecek diyorum, burayı döndürmek için bir gelire ihtiyaç var.
nasıl çabuk okudum ne umarak bilmiyorum ama haaaaaaaaaarikasınız tebrikler …….
Muzaffer Bey sağ olun, burayı çok merak ediyor ve görmeyi istiyordum. Sizin resimleriniz ve anlatımınızla insan gezmiş gibi oluyor zaten. Köpekler, tavuklar ve güvercinler hepsi çok güzel. Hoş kareler yakalamışsınız.Hele hele güvercinler, gizemli bakışları ve hoş duruşlarıyla şiirlerimizin güzel imgesi onlar….
“Güvercin bakışlı sessizlik..” A. Tanpınar
“Kebuterlerin neşideleri (güvercinlerin ezgileri)” Cenap Şahabettin
Muzaffer Bey sizi bu güzellikleri anlattığınız için Recep Bey’i de bu doğa sevgisi ve çabaları için kutluyorum. Sağlıcakla kalın…
Bu güzel yorumunuz için çok teşekkürler Hayriye hanım, bir gün isterseniz oraya gideriz.
Muzaffer bey, bu yaziniz Icin cok Tesekkürler. Eski esim Recep Bey’i 1970 lerden beri taniyor, Ben onunla 1981de tanisdim. O zaman Recep Bey’in Datca limaninda bir lokantasi vardi ve bir Kurt köpegi. 1985e kadar her sene tatilimizi onunla Datca‘da gecirdik. 1990larda geldigimizde Lokanta yoktu ve kimse onun nereye gittigini bilmiyordu, bundan 3 sene önce yine Datca‘ya geldim, yine sordum, daglarda bir yerde yalniz yasiyor dediler. Recep Bey’i eger tekrar görürseniz lütfen selamlarimizi söyleyin. Manfred ve Yasemin Dittert. Eger bize tam yerini bildirebilirseniz cok memnun oluruz. Kim bilir belki tekrar Datca‘ya yolumuz düser. Tesekkürler ve saglikla kalin.