Yağmur ve Eski Datça

Tek tengin tonlarında bir tablo olmuş.

Sevo Seramikten ayrılıp yan taraftaki Orhan’ın kahvesine girdim, loş ışıkta oturanlar vardı, çoğu Eski Datça’nın yerlisi. Burada Eski Datça’nın asıl halkından birkaç kişiyi her zaman görebilirsiniz, son kalan birkaç kişi, birçoğu Datça merkezinde yaşıyor. Abbas’ın Celal de orada, bir zamanlar bizim evin karşısında oturuyordu, ilk başlarda sadece iki ev vardı. Datça doğasını, özellikle Kargı, Hızırşah arazilerini çok iyi bilir, dağlarda yatıp kalktı. Birlikte dağlarda gezdiğimiz oldu, doğada ondan bir parça oluverir.

Karşıda bir masada da oturanlar vardı.

Kahvede otururken yağmur kuvvetli yağıyordu ama kısa sürdü, dışarıya çıktığımızda hafifçe çiseliyordu.

Kısa bir zaman sonra bu sokaklarda gidip gelenler çoğalır.

Abbas’ın Celal, ilginç bir öyküsü var aslında, gazetecilerin, televizyoncuların konuşmak istediği birisi. Geçenlerde Eski Datça’da fotoğrafını çektiğim at onunmuş, ben onu hep at sırtında gördüm. Evi yeni yaparken bir sabah erkenden inşaat alanına gelmiştim, tepelerden kovboy şapkalı bir atlı karşımızdaki eve geldi, ilginç gelmişti tabii. Sonra tanıştık, dağlarda yürüdük, o doğanın içinde mutlu, huzurlu, şimdi işi gereği pek gidemiyor. Gittiğim yerlerden söz ederken gözleri ışıldadı. Özellikle bir mağaraya gitmemi istedi, bu zamanlarda bir bülbül oraya yuva yaparmış, çamurla örerek yuvasını. Onun yuvaya girişini, yavrularını büyütmesini görmen gerekir derken dağların özlemi içindeydi. Dağlar böyle yerlerdir, bir vuruldun mu bırakamadığın, ayrıldığında özlemiminin içini kavurduğu. Orası gerçek evin, yuvandır, binlerce yıldan bu yana yaşadığın, pınarların, çağlayanların aktığı, yaban hayvanlarının usulca yanından geçtiği, ayın, yıldızların bir başka güzel göründüğü dağlar. Ve o doğaya yabancı olanlar, oradan geldiklerini unutanlar asla mutlu olamazlar, sevemezler, ah yazık diyemezler..

Sayfalar: 1 2 3 4 5