Artık yavaş yavaş arabama doğru giderken ortalık aydınlanmıştı. Denize giden bir çift geçti yanımdan.
Merhaba hocam diyen bir ses, web sitemi takip eden İbrahim Başoğlu. Kışın sizin sayfalarınızla Datça özlemini giderdim derken ben de mutlu oluyorum. Merdivenlere gidinceye kadar İbrahim beyle birkaç kez karşılaştım, parkın içinde hızlı adımlarla yürüyorlar.
Yavaş yavaş yürüyüşçüler çoğaldı.
Bu ağaçları başka yerlerde de gördüm ama buradakiler bir başka, çok güzel, romantik ingiliz ressam John Constable’ın tablolarındaki gibi.
Kimisi spor aletlerinde çalışırken çoğu kişi parkı turluyordu.
Merdivenleri çıkarken gördüğüm bira şişesi, maalesef bu çeşit insanlar var, bazıları da kırıp çevreye atıyor. Geçenlerde bana mail atan arkadaşım Mehmet Uluğ, üç yıldır Datça’ya tatile geliyormuş. Denize girilen bir yerden topladığı çam kırıklarının fotoğrafını çekip bana göndermiş. Buna ne denir ki, Mehmet bey bunları toplarken oradaki işletmelerdekilerin kendisine yardım etmemesine de içerlemiş. Çevre yolundan evime dönerken yol üstündeki betondan engelde arabam bir anda zıplayınca inip bu engelin fotoğrafını çektim.. Bu engelleri yaparken uyulması gereken ölçüler var, bu duvar gibi, mutlaka önünde durup öyle geçeceksin. İkinci vitesle çok yavaş geçsen bile araba şahlanıyor. Yetkililerin dikkatine, bu kimin eseriyse önlemi alınsın, İzmir’de bu gibi engeller kaldırıldı. Bugün güneşin tepsisinden sakinliği almıştım, burada haksız bir olay var, onun için değindim.
datca sizinle gurur duyuyor