Andrien ipi tuttu, zaman zaman şu tarafa git gibi konutlar veriyor, bu usta tırmanıcılarda da oluyor. Duvar gibi bir zemin, çok dar yarıklar var, parmaklarımı oraya geçiriyorum, parmaklar ve kondisyon iyi. Tırmanışı doğada yürüdüğümüz ayakkabılarla yaptık, bu spor için uygun olmadığı hemen kendini belli etti. Tırmanıcıların ayağında ince, esnek ayakkabılar oluyor ama ben bu ayakkabılarla ne kadar tırmanacağımı da merak ediyordum, ilk kez yaptığım bir iş. Tırmanmadan önce nasıl bir duygu duyacağımı bilmiyordum, acaba içime bir korku düşermiydi veya yukarılardan aşağılara bakınca nasıl olacaktı merak içindeydim. Nicolas arkadaş ta bizlere yardım etti, bacaklardan geçen özel bir kemer var, ip ona bağlanıyor.
Fotoğraflarımız iyi olmadı, kenardaki kayalıkta olduğumuz için güneş ışığı net fotoğraf çekmemizi engelledi, uzağa gidip fotoğraf çekme imkanı da yoktu, çevre sık çalılık. Çok değişik bir spor , gelecek günlerde Olivier ile tekrar denemek istiyorum, çok hoşuma gitti, herhangi bir tedirginlik duymadım. Datça Belediyesi’nin Kaya Tırmanış branşını bir an önce açmasını dilerim, bu imkan ve tecrübeli dağcılar varken bazı gençlerimizin bu alanda yetişmesi Datçamız için çok iyi olacak.
Benden sonra arkadaşım Ekrem İpek tırmanmaya başladı, o da bu anları heyacanla bekliyordu. İlk tırmanış için oldukça iyiydik, arkadaşım biraz daha ileriye gitti. O da ayakkabıları nedeniyle zorlandı, benim ayakkabılarım da çok kaydı. 3 – 4 cm lik bir oyuk yetiyor, ayağını koymak için, çoğu zaman onu bulamıyorsunuz. Tabii tecrübe önemli, biraz bakınca değişik alternatifler görülüyor, arkadaşların fazla vaktini almamak için çokça uğraşmadık.
Tırmanışın zor kısımları, her yer düz, arkadaşlar o anlarda destek oluyorlar, tam artık çıkamam dediğin bir anda bir hamle yapıveriyorsun, o anlar çok güzel oluyor.
İnmek kolay, düşme anında veya inerken tekniği bilmek iyi oluyor, arkadaşların belirttiği şekilde kontrollü bir iniş oldu.
Zeminin dikliği soldaki fotoğrafta belli oluyor.