Küçük kovuklar var içinde pozlar veriyoruz, kayalardan sarkan çiçekler doğaya bir canlılık katmakta.
Kapı gibi karşı karşıya iki kaya, Hızırşahlılar buraya Kısık diyorlar, gemiş yıllarda bu kapı gibi yer çalılarla kapatılıp hayvanlar bırakılırmış, bu yöntem hala bazı yerlerde uygulanmakta. Yarıkdağ’a ilk tırmanışımızda bizden önde giden inekleri takip etmiştik, yolu bize onlar göstermişti. Tepedeki düzlüğe bırakılıp geçiş yerleri kapatılıyordu, burada aylarca kalıyorlardı. Şimdilerde hayvancılık falan kalmadı, o gelişimizde Yarıkdağ’ın zirvesinde her taraf halı gibi sarı çiçeklerle kaplıydı, bir daha o görüntüye rastlayamadım.
Saat ilerlemişti dağcı arkadaşlar gelmiştir diyerek gezimizi sonlandırıp yörede kırmızı renkli kayalardan dolayı Kızıl İn diye bilinen mağaramsı yere geldik. Burası aslında mağara tanımına uymuyor, 40 m kadar yükseklikte büyük bir kovuk. Her taraftan sular damlıyor, kafanıza bir damla düşmeden buralarda durmak zor. Asitli sular kalker kayalardan geçerken şekiller oluşturmuş, çok güzel görüntüler var. Dağcıların en sevdiği tırmanma parkuru burada, Türkiye’nin en zor parkuru imiş, kubbe gibi bir mekanda yer çekimine meydan okuyarak ilerliyorsunuz, çok ileri aşamadaki tırmanıcılar burayı geçebiliyor.
Bir ara sesler duyduk ve arkasından doğu tarafındaki kayalara tırmanan arkadaşları gördük, Kızıl İn’e tırmanmadan önce ısınma tırmanışı, böyle bakınca kolay tırmanılır diyorsunuz ama bu yazıyı yazdığım bugün bunu nededik ve kayalar görüldüğü gibi değili ayağını koyacak, elini sokacak bir yarık bulmak kolay değil.
Kaya tırmanışını bizlere tanıtan Olivier Nicolet, hazırlıklarını yaparken, herşey çok iyi planlanıyor, malzemeler gözden geçiriliyor. Değişik ayakkabıları var, esnek, kovuklara uyum gösteriyor.
Düz bir duvar gibi, Olivier Nicolet bu kısmın çok zor olduğunu belirtti ve tırmanmaya başladı, tırmanırken aşağıda birisi emniyet ipini tutuyor.