Taşlarla işaretlenmiş yollardan kuzeye doğru gezimize devam ettik, Korint tapınağı, güneş saati, Dorik stoa karşımıza çıkan eserler. Burada bir tepede Didem arkadaşım bize poz verdi, gerçekten durup, herşeyi kısa bir zaman için de olsa unutup, sessizliğe kendini bırakacağın bir yer, bunu yapanlara zaman zaman rastlıyorum.
Ve yolumuz küçük tiyatroya çıktı, tiyatronun içinde gezenler vardı, restorasyon aşamasında dikkatli olmak lazım.
Knidos limanı ahşap iskeleye bağlı teknelerle daha bir hoş görünüyor, Fatma anaya uğradık, arkadaşlarım Yazı taraflarında bolca üretilen Haşmet bademinden aldı, lezzzeti güzel oluyor. Knidos’tan Yazıköy’e doğru yol aldık, saat 13.00 olmuştu, öğlen yemeğini orada yiyecektik. Yazıköy girişinde kendi ürünlerini satan Ayşe Ayaydın ile selamlaştık, sohbet ettik.
Domuzini
Yazıköy’de İlayda restoranda yemeğimizi yedikten sonra Domuzini koyuna doğru yola koyulduk, Atakan arkadaşımın gelirken dikkatini çekmiş, yukarıdan plajı çok güzel görünüyormuş, yüzmek istedi. Birçok kez koyun içinden geçtim ama yüzmek açısından nasıldır bilmiyordum, ben de arkadaşlarım sayesinde öğrenirim diye düşündüm. Yalnız toprak yol bozuk olabilir, bir yerden sonra yürüyebiliriz diye uyardım, sorun yok dediler. Gezi boyunca onların yanında çok rahat hareket ettim, yıldızım barıştı falan derler ya öyle bir şey. Duygu ve fikir olarak uyuştuğum arkadaşlar, onlarla bu güzel mekanlarda zaman dolu dolu geçti. Knidos’a yaklaşırken aşağılarda görünen büyükçe bir koy Domuzini, toprak yolu çok kötüydü, birkaç yerde derin çukur ve kayalıklar var, oralardan çok dikkatli geçtik, dönerken o yerleri geçmek daha zor oldu, yokuş yukarı bu bozuk kısımlarda arabalar patinaj yapıyor.
Tam tehlikeli bir kısımda nasıl geçeceğiz diye düşünürken bir ara hemen yanımdaki zeytin ağacından bir kuş uçtu, sonra yere ıslak bir şey düşünce ağaca baktım, fazla yüksek bir ağaç ta değildi. Sol altta fotoğrafta görülen kuşlardan bir grup vardı, hemen uçacakmış gibi tetikte bekliyorlardı ama hemen uçmadılar, ilk kez gördüğüm kuşlar. Göçmen kuşlar sanırım, fotoğrafı gösterdiğim köylüler de daha önce görmemişler. Biraz sonra çığlık atar gibi seslerle ilerideki ağaçlara doğru uçtular.
Zorlu birkaç engeli aştıktan sonra koya geldik, yan yana sıralanmış ılgın ağaçlarının altında 4-5 araba daha vardı, hepsi İstanbul plakalı idi. Yukarıdan görüp gelmişler, denize girenler vardı. Kum zambaklarının yoğun olduğu koylardan Domuzini, geçen yıl da burada fotoğraflarını çekmiştim.
Arkadaşlarım hemen denize girdiler, sahili kum, deniz içi de kummuş, biraz gidince bir kayalık kısımdan sonra da kum olarak devam ediyormuş, Atakan arkadaşımın verdiği bilgiler böyle. Piknik yapmak için de iyi bir yer, ağaçların gölgesi var ama yolu dediğim gibi kötü, her arabaya uygun değil.
Arkadaşlarımın demesi su da oldukça ılıkmış, biraz yüzdükten sonra arkadaşlarımın arabasıyla arabamı bıraktığım Yazıköy’e geldik.
Yazıköy’de arkadaşlarımla baharda tekrar buluşmak dileğiyle vedalaştık. Badem ağaçlarının çieklendiği, yerlerin papatyalarla dolduğu bir zamanda. Arkadaşlarımdan ayrıldıktan sonra Ayşe hanımla biraz sohbet ettik, badem kırıyorlardı, annesi de ona yardım ediyordu. Buralarda yaşlılar boş durmaz, ellerinden geldiğince çevrelerine faydalı olmaya çalışırlar. Sonra Yazı’dan geçerken tanıdıklar seslendi, bir çayımızı iç diye. Zaman kısıtlı olmasına karşın durarak çaylarını içtim, sohbet ettik. Tabii sohbetin konusu çoğunlukla şurada şu var gördünmü cinsinden oluyor, bir de doğada kendi başlarından geçenler, sohbetlerine doyum olmuyor, hepsine çok teşekkürler. Yavaş, yavaş yazın uyuşukluğunu atmaya başladık, ekim’de nasip olursa yürüyüşlere de başlarız.
Harika bir yazı olmuş emeğine ellerine sağlık muzaffer abi, Gelecek seneyi datçaya gelmek güzel dostlarla tekrar sohbet etmek ve yeni yerler keşfetmek için iple çekiyorum.
Çok güzel bir anlatım ve gorüntüleme olmuş. Teşekkürler…