Tam aşağımızda güzel bir koy vardı, Domuzçukuru – Hayıtbükü Karia yolundan yürürken bu koylardan geçmiştik. Bulunduğumuz yerden aşağıya çok fazla mesafe yoktu, bir ara buradan koya inmeyi aklımdan geçirdim, sonra vazgeçtik. Kızılbük’e açılan yeni yola ulaşmak amacıyla yoldan ayrılarak Kocadere’nin aktığı vadiye doğru doğada yürüdük.
Derin vadilerle kaplı sarp araziler, bu kısımdaki doğa ile Hurmalıbük vadileri çok benzeşiyor, kaya yapısı, renkler, dar derin vadiler aynı. Yağmur mevsimiyle birlikte birçok dere buraya doğru akmakta. Bu kısımda doğa inişimize izin verdi, patikalardan yürüdük. Geldiğimiz yol vasıtasıyla ulaştığımız araziler, daha önceki doğa yürüyüşlerinde aklımızdan geçmeyen sarp araziler.
İndiğimiz vadide sular akıyordu, vahşi doğanın güzellikleri karşımızdaydı. Düz yoldan sonra böyle bir yürüyüş iyi geldi.
İlk çağlayanımızı da gördük, bu vadiden akan sular sonunda Kocadere’ye ulaşarak daha coşkulu akacaklar.
Şimdi sıra Kocadere’ye inmekte, Kızılbük koyuna uzanan bir vadi, vadiye inebilmek için çok dik bir araziden inmemiz gerekti, diğer olasılıklar yolu uzatıyotdu. Dikkatli bir biçimde indik, bu arazilerde küçük bir hata ciddi sonuçlar doğurabilir.
Ve vadideyiz, dere akmakta, ocak yağmurlarıyla sular daha artacaktır. Datça’ya özgü ilginç bir olay, bu dereler var güçleriyle kış mevsimi boyunca akarlar, mayıs’la birlikte kuru bir yataktan başka bir şey göremezsiniz. Bu gibi derelerde geçmiş yıllarda su değirmenleri sıralanıyordu. Yaşlılarla konuşmamızda o yıllarda yağmurların daha çok yağdığını, derelerin haziran ayına kadar aktıklarını duydum.
Biraz yürüdükten sonra yola çıktık, yol koya kadar gidiyor, kısa bir ormanı geçip Kızılbük sahiline çıkıyorsunuz. Domuzçukuru’ndan sonra gelen Datça’nın bakir koylarından, sahile bakarken ister istemez bizi tedirgin eden düşüncelere kapılıyoruz, umarım düşündüğüm gibi değildir. Meyvalardan oluşan öğle yemeğimizi yedikten sonra fazla oyalanmadan yürüyüşümüze devam ettik.