Burada uzunca bir zaman oturduk, zorlu bir yürüyüşün ardından güzel anlardı. Doğal ortam ve Vefa arkadaşım sayesinde hoş bir sohbetin içinde bulduk kendimizi.
Dönüşümüz antik yolun üzerinden oldu, yol çalı ve bitkilerin arasında kayboluyor.
Arkadaşım orada bırakılan pet şişe ve artıkları topladı, dönerken çöp tenekesine attık.
İnerken Vefa arkadaşım sandal ağaçları ne güzel diyordu, gövdelerinin dokusu ve renkleri, yapraklarının yeşili. Bu yamaçları, toprağı tutan bitkiler.
O gün güzel bir yürüyüş oldu, bu dağlara Datça’da ilk çıkışım Vefa arkadaşım ile olmuştur, şimdiki gibi yanımızda su bile taşımazdık, uyku tulumu olmadan uyuduğumuz oldu. Bu yürüyüşte Vefa arkadaşım sırt çantasız, yiyecek ve su kullanmadan yürüdü, elinde sağdece bir değnek vardı. Bizler hafif bir sırt çantası kullandık, bir litre suyumuz vardı, benim yanımda yemek olarak elma ve muz vardı. Yazın hareketsiz kalmaktan aldığım kilolar bir bir gidecek gibi, dağlarda yürümek düz yolda yürümeye benzemiyor, bugün olduğu gibi aşağılardan yukarılara inip çıkıyorsunuz, önünüze çıkan engeller de ayrı bir konu.
Tanrı korkusu yerine Tanrı sevgisi dersiniz, yarattıklarına saygı duyarsınız…Ne harika bir söz bu hissetmeden yaşamadan söylenemeyecek kadar özel. Evet insanlık için endişeli bir dönemden geçtiğimiz şu günlerde tamda bu noktadayız…..Nefes almamızı kolaylaştırdığınız için Ve yine yeniden Teşekkürler hocam. Sevgiyle kalın ……..