Bir avcı kuş gibi, bir dağ keçisi gibi manzaraya baktığımız anlar, inanılmaz güzel bir duygu kaplıyor içimizi.
Bazen fotoğraflar hiçbir şey yazmadan da anlam yüklü oluyorlar.
Mağaraya ulaşabilmek için kayalıkları takip ettik, aşmamız gereken dik bir kayalığı geçerken. Kaya tırmanışları herhangi bir malzememiz olmadığı için oldukça riskli, çok dikkat istiyor. Böyle bir yerden üç metre aşağıya düşseniz bile oldukça büyük bir tehlike yaşarsınız, keskin kayalık yerler. Aşağıdan bakınca çıkarım diyorsunuz ama tırmanmaya başlayınca tutunma imkanınız olmuyor çoğu zaman, elimi sokacağım bir yarık yoktu, düz geniş kayalar, dengeyi iyi korumak lazım. Bazı zamanlar arkadaşımın yardımını ihtiyaç hissettim, sağolsun onun yanımda olması bu zorlu arazilerde bana güven veriyor.
Kayalığı aştıktan sonra mağara gibi görünen oyuğa geldik, buraya kadar yolumuz üzerinde hep keçilere ait izler vardı. Mağaranın önündeki maki şeklindeki ağaçların altı onların dinlenme alanları, yerdeki izlerden belli oluyor. Mağara keçilerin de barındığı bir yer. Bunlar yaban keçisi değil, dağlara bırakılıyor, böyle mağaralarda yatıp kalkıyorlar, sahipli. Belli zamanlarda aşağıya indiriliyor. Dağlarda yalnız yaşadıklarından oldukça yabaniler, mesela önümüzde yeni dışkılar gördüğümüz halde kendilerini göremedik, insandan kaçıyorlar. Bu dağlarda kaynak yok bildiğim kadarıyla, sahipleri su ihtiyacını karşılıyor.
Mağaranın önündeki yabani zeytin ağaçlarının dallarındaki zeytinler mersin taneleri kadardı. Şimdiye dek görüntülediğim birçok mağara ve oyukta olduğu gibi kalker kayalar, renkler ve biçimler benzer. Yine burada da manzara güzel, her yeri görebiliyoruz.
Kayalardan sızan asitli sularla oluşan biçimler. Halk arasında bu gibi yerlere in deniyor ( mağara ) ama bilimsel olarak bu gibi yerler derin olmadığı için kovuk olarak tanımlanıyor. Akın Pilavcı’dan aldığım bilgiye göre buraya yörede İrinli deniyor, kuzey batısında daha yukarıda bir mağara daha varmış, içindeki sarkıklardan dolayı Memeli deniyormuş, orayı da bir gün görürüm umarım.