28 Temmuz Eski Datça’da Bir Öğleden Sonra

O an güneşin son ışıkları lokantanın içinde de belli yerleri aydınlatarak hoş görüntüler yaratıyordu.

Datça Sofrası’nda en çok sevilen masa, hemen yolun kenarında, o gün de masada asılı kağıtta rezerve edildiği belirtiliyordu.

Datça Sofra’sından çıkıp Çarşı sokağına doğru yürüdüm fakat artık güneş etkisini kaybetmişti.

Hemen Girişte Antik  Restaurant- Bar var, İşletmecisi Yaşar arkadaşı oralarda görünce fotoğraf çekmek istiyorum dedim, tabii hocam gir çek dedi. İçeride insanlar olunca rahatsız etmekten çekiniyorum, fotoğraf çeken birisinden hoşlanmayabilirler veya huzursuz olurlar, daima  fotoğraf çektiğim kişilerden izin alırım. Eğer habersiz çektiysem ya uzaktadırlar ya da arkaları dönüktür. Antik Restaurant’ta akşamları canlı müzik oluyor ben oraya geldiğimde müzik başlamıştı. arkadaşımızın gitarından çıkan nağmeler bu güzel ortama daha hoş bir atmosfer kazandırıyordu. Benim burada hoşuma giden yer yola bakan bu masadır, Yaşar arkadaşımız orada dururken iyi bir ışık ve kompozisyon yakaladım, fotoğrafını çekiyordum ki eşi Müberra arkadaşımız yanına gelerek ne zamandır birlikte fotoğraf çekilmemiştik diye takıldı ve bu güzel fotoğraflar ortaya çıktı. İşte hayat bu, bazen kendini zamanın kollarına bırakacaksın, içinden geldiği gibi davranacaksın. Ben çoğu kez öyle yaparım, bazen yadırgayanlar olur ama çoğu kişi de tabii davranışından hoşlanır. Bugün de bıraktım kendimi akan zamana Eski datça sokaklarında güzel insanlarla aktık gittik.

Güzelliklerdir içimizde umudu büyüten, tatlı bakışlar, güzel sözler, gülümsemeler. Dar sokaklarda sana doğru uzanan begonviller, sarmaşıklar. Sanattır içimizde güzellikleri büyüten, güzel şeyler düşündüren. Kötülükler acı verir, ızdırap verir, unutulur da gider, güzel şeyler ölümsüzdür her zamn hatırlanılır.

İşte kendini o ana bırakanlardan, Servet sokağın köşesinde kızıyla bir güzel oturmuş, belli ki bugün bayağı yorulmuş.

Ufaklık çektiğim fotoğrafı merak ediyordu, dönerken Neşe yine dükkanının önünde oturuyordu. Sıkıldım hocam bu işleri bırakacağım derken, bırakamazsın dediğimde alnındaki çizgileri hareket ettirerek bıracağım diyordu, o an böyle yakalandı. Tabii esnaf olmak kolay değil, hele market işletiyorsan, bütün gün orada olman gerekiyor. Yine de Neşe müzikle kendine bir yol bulabilenlerden, sıkıldı mı gitarına sarılıyor, müzikle teselli buluyor. Sanatla uğraşan insanlar bazen çok sıkıcı, eziyet verici olabilen yaşamda her zaman kendilerine bir yol bulurlar.

Neşe’yle sohbet ederken öğrencimiz Metin Deniz Mıhçı da oradaydı, uzun zaman sonra karşılaşmamızda onun da fotoğrafını çekmiş oldum. Fotoğrafları seviyorum, zamanın küçük bir diliminden bizlere hediye. Eski Datça’da zaman bu vakitten sonra başlıyor aslında, geceleri maalesef pek dışarıya çıkamıyorum, benim çalışma saatlerim. Canlı Müzik yapan arkadaşlarımı dinlemek için bir gecemi ayırmam gerekecek.

Sayfalar: 1 2 3 4 5